به نقل از «ایمنا»

بیماران مبتلا به پوکی استخوان شناسایی می‌شوند؟

تاریخ انتشار: ۲ شهریور ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۸۵۳۸۸۷۲

برنامه شناسایی بیماران دارای پوکی استخوان در ۱۰ دانشگاه علوم پزشکی و افتتاح درمانگاه پیشگیری از شکستگی‌های ثانویه (استئوپاد) در یک بیمارستان با هدف کنترل پوکی استخوان و عوارض ناشی از آن اجرا می‌شود.

به گزارش خبرنگار ایمنا، عواملی مانند افزایش سن، پیروی از رژیم غذایی ناسالم، سیگار کشیدن و استرس خطر بروز پوکی استخوان را افزایش می‌دهد؛ پوکی استخوان به معنای کمبود ویتامین D یا کلسیم نیست، بلکه به ضعیف شدن استخوان مربوط می‌شود.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

همانطور که از نام پوکی استخوان مشخص است، بیشتر یک اختلال سبک زندگی است که زنان بیشتر از مردان دچار آن می‎‌شوند، زیرا بعضی تغییرات هورمونی در بدن زنان پس از سن یائسگی رخ می‌دهد که خطر ابتلاء به پوکی استخوان را افزایش می‌دهد. این بیماری خطر شکستگی را افزایش می‌دهد و ستون فقرات را بیشتر از دیگر مفاصل بدن تحت تأثیر قرار می‌دهد.

بازسازی استخوان یک فرآیند مادام‌العمر است که بعد از ۴۰ تا ۴۵ سالگی کند می‌شود، سپس تجزیه استخوان بر تشکیل استخوان جدید غالب می‌شود. بنابراین هرچه افراد بین ۲۵ تا ۴۵ سالگی سبک زندگی فعال‌تری داشته باشند، خطر بروز پوکی استخوان در سنین بالاتر کاهش پیدا می‌کند.

افزایش پوکی استخوان با پیری جمعیت

کوروش اعتماد، مدیرکل دفتر بیماری‌های غیرواگیر وزارت بهداشت از اجرای برنامه شناسایی بیماران دارای پوکی استخوان در ۱۰ دانشگاه علوم پزشکی و افتتاح درمانگاه پیشگیری از شکستگی‌های ثانویه (استئوپاد) در یک بیمارستان با هدف کنترل پوکی استخوان و عوارض ناشی از آن خبر داد و اظهار کرد: طبق آمارهای جهانی بیش از ۵۰ درصد از زنان یائسه و ۳۰ درصد از مردان بالای ۶۰ سال حداقل یک بار شکستگی ناشی از تروما یا پوکی استخوان را تجربه می‌کنند.

وی با بیان اینکه پیش‌بینی می‌شود با توجه به پیر شدن جمعیت، پوکی استخوان افزایش یابد، افزود: بعد از رخداد اولین شکستگی، خطر شکستگی‌های بعدی به اندازه دو تا چهار برابر افزایش پیدا می‌کند، بنابراین از آنجا که به صورت تقریبی نیمی از شکستگی‌های استئوپروتیک در افرادی رخ می‌دهد که پیش‌تر دچار یک شکستگی بوده‌اند، تنها با ارزیابی درصد کوچکی از جمعیت، می‌توان از بروز تعداد زیادی از شکستگی‌های ثانویه جلوگیری کرد.

مدیرکل دفتر بیماری‌های غیرواگیر وزارت بهداشت تصریح کرد: در پاسخ به این نیاز، راه‌اندازی درمانگاه‌های پیشگیری از شکستگی‌های ثانویه (استئوپاد) برای جمعیت ۵۰ سال و بالاتر که به دلیل شکستگی بدون تروما به مراکز درمانی مراجعه کرده‌اند، ضروری است.

وی اضافه کرد: هدف از ایجاد درمانگاه استئوپاد، شناسایی بیماران استئوپروتیک، ثبت مشخصات آن‌ها در سامانه الکترونیک، تشخیص قطعی، ارائه خدمات درمانی و مراقبت‌های مورد نیاز آنها به صورت فعال است.

اعتماد خاطرنشان کرد: از این رو دفتر مدیریت بیماری‌های غیرواگیر با همکاری مرکز تحقیقات استئوپروز، پایلوت این برنامه را در چهار دانشگاه به انجام رسانده است و در نظر دارد تا پایان سال ۱۴۰۲ برنامه را در ۱۰ دانشگاه علوم پزشکی کشور دیگر گسترش دهد.

دو سوم زنان بالای ۶۰ سال پوکی استخوان دارند

پیش‌تر نیز عباس رضائیان‌زاده، معاون بهداشت دانشگاه علوم پزشکی شیراز اظهار کرد: شیوع پوکی استخوان در جمعیت بالای ۶۰ سال بیش از ۴۲ درصد است، دو سوم زنان بالای ۶۰ سال به پوکی استخوان مبتلا هستند، شیوع پوکی استخوان در جمعیت بالای ۶۰ سال کشور بیش از ۴۲ درصد است و دو سوم بانوان بالای ۶۰ سال به پوکی استخوان مبتلا هستند.

وی با بیان اینکه بررسی‌ها نشان داده در هر سه ثانیه یک شکستگی در جهان، در هر روز حدود ۲۵ هزار شکستگی و سالانه حدود ۹ میلیون شکستگی به علت پوکی استخوان رخ می‌دهد، ادامه داد: با توجه به افزایش سن جمعیت و نیز تغییر سبک زندگی، روند ابتلاء به پوکی استخوان در دنیا و کشور به طور چشمگیری در حال افزایش است.

معاون بهداشت دانشگاه علوم پزشکی شیراز با بیان اینکه در سنین بالای ۷۵ سال، شیوع پوکی استخوان به بالای ۸۰ درصد می‌رسد، خاطرنشان کرد: از هر پنج زن بالای ۷۵ سال، چهار نفر پوکی استخوان دارند.

کد خبر 682138

منبع: ایمنا

کلیدواژه: پوکی استخوان درمان پوکی استخوان جلوگیری از پوکی استخوان علائم پوکی استخوان درمان پوکی استخوان راه های درمان پوکی استخوان تشخیص پوکی استخوان آمار پوکی استخوان در ایران پوکی استخوان در زنان شکستگی استخوان سلامت استخوان ها استخوان تراکم استخوان ها شکستگی های پوکی استخوان شهر شهروند کلانشهر مدیریت شهری کلانشهرهای جهان حقوق شهروندی نشاط اجتماعی فرهنگ شهروندی توسعه پایدار حکمرانی خوب اداره ارزان شهر شهرداری شهر خلاق دانشگاه علوم پزشکی پوکی استخوان پوکی استخوان بالای ۶۰ سال

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.imna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایمنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۸۵۳۸۸۷۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

دانشمندان چهره یک نئاندرتال ۷۵ هزار ساله را بازسازی کردند + عکس

آفتاب‌‌نیوز :

این زن که به نام شانیدر زی (Shanidar Z) معروف است، در غاری در کردستان عراق در سال ۲۰۱۸ پیدا شد. این زن یک نئاندرتال یا نوعی انسان باستانی است، حدود ۴۰ هزار سال پیش ناپدید شدند.

به نقل از سی‌ان‌ان، دانشمندانی که بقایای او را مطالعه می‌کنند، با زحمت ۲۰۰ قطعه استخوان جمجه او را طی ۹ کنار هم قرار دادند. آن‌ها از خطوط صورت و جمجمه این زن برای بازسازی استفاده کردند تا بفهمند او چه شکلی بوده است.

دکتر، اما پومروی (Emma Pomeroy)، دیرین انسان‌شناس و دانشیار دپارتمان باستان شناسی دانشگاه کمبریج که اسکلت را از زیر خاک بیرون آورد می‌گوید: جمجمه‌های نئاندرتال‌ها با برجستگی‌های قابل توجه و بدون چانه متفاوت از جمجمه‌های گونه خودمان به نظر می‌رسند. بازسازی صورت شانیدر زی نشان می‌دهد که این تفاوت‌ها ممکن است در زندگی واقعی آن‌ها آنقدر فاحش نبوده باشد.

پومروی اضافه کرد: او در واقع نسبت به اندازه‌اش چهره بزرگی دارد. او برآمدگی‌های ابروی بزرگی دارد که معمولا ما آن‌ها را نمی‌بینیم.

نئاندرتال‌ها حدود ۳۰۰ هزار سال در سراسر اروپا، خاورمیانه و کوه‌های آسیای مرکزی زندگی کردند و حدود ۳۰ هزار سال با انسان‌های امروزی همپوشانی داشتند. تجزیه و تحلیل دی‌ان‌ای انسان‌های امروزی نشان داده است که در این زمان، نئاندرتال‌ها و هومو ساپینس‌ها گهگاه با یکدیگر برخورد می‌کردند.

تحلیل جدید

هنگامی که پومرو برای اولین بار این اسکلت را با حفاری خارج کرد، جنسیت آن بلافاصله مشخص نشد، زیرا فقط نیمه بالایی بدن حفظ شده بود و فاقد استخوان‌های لگنی بود. گروهی که در ابتدا بقایای آن‌ها را مورد مطالعه قرار دادند، بر روی یک روش نسبتا جدید تکیه کردند که شامل تعیین توالی پروتئین‌ها در داخل مینای دندان برای تعیین جنسیت شانیدر زی بود.

 

این محققان از دانشگاه‌های کمبریج و لیورپول با مقایسه طول و قطر استخوان‌های بازوی او با داده‌های مربوط به انسان‌های امروزی، قد این نمونه را حدود ۵ فوت (۱.۵ متر) تخمین زدند. تجزیه و تحلیل ساییدگی دندان‌ها و استخوان‌ها نشان داد که او در زمان مرگ در اواسط دهه ۴۰ زندگی خود بوده است.

 

پومروی می‌گوید: این یک تخمین معقول است، اما ما نمی‌توانیم ۱۰۰ درصد مطمئن باشیم، که آن‌ها مسن‌تر نبوده‌اند. آنچه می‌توانیم بگوییم این است که این کسی است که عمر نسبتاً طولانی داشته است. برای آن جامعه، آن‌ها احتمالا از نظر دانش و تجربه زندگی بسیار مهم بودند.

 

غاری که شانیدر زی در آن دفن شده بود در میان باستان شناسان مشهور است، زیرا یک گور نئاندرتال که در سال ۱۹۶۰ در آنجا کشف شد، محققان را به این باور رساند که ممکن است نئاندرتال‌ها مردگان خود را با گُل دفن کرده باشند و این اولین چالش در برابر دیدگاه رایجی بود که انسان‌های باستانی را نادان و بی‌رحم می‌دانست. با این حال، تحقیقات بعدی توسط گروه پومرو، نظریه تدفین با گُل را مورد تردید قرار داده است.

 

در عوض، آن‌ها گمان می‌کنند که گرده کشف شده در میان گور‌ها ممکن است از طریق زنبور‌های گرده افشان وارد گور شده باشد. با این حال، در طول سال‌ها دانشمندان شواهد فزاینده‌ای از هوش و پیچیدگی نئاندرتال‌ها، از جمله هنر و ابزار پیدا کرده‌اند.

 

نئاندرتال‌ها بار‌ها به غار شانیدر بازگشتند تا مردگان خود را دفن کنند. تحقیقات نشان داده است که بقایای ۱۰ نئاندرتال در این مکان کشف شده که به نظر می‌رسد نیمی از آن‌ها عمدا پشت سر هم دفن شده‌اند.

 

شاید نئاندرتال‌ها مردگان خود را با دسته‌های گل تجلیل نمی‌کردند، اما تحقیقات نشان می‌دهد که ساکنان غار شانیدر احتمالا گونه‌ای همدل بودند. به عنوان مثال، یک نئاندرتال مرد که در آنجا دفن شده بود، ناشنوا بود و با ضربه‌ای به بازو و سرش فلج شده بود که احتمالاً او را تا حدی نابینا می‌کرد، اما او مدت زیادی زنده بود، بنابراین طبق تحقیقات باید از او مراقبت می‌شد.

 

پومروی می‌گوید که شانیدر زی اولین نئاندرتالی است که در بیش از ۵۰ سال گذشته در این غار پیدا شده است، اما این مکان هنوز هم می‌تواند بستری برای اکتشافات بیشتر باشد.

 

بازسازی جمجمه

 

پومروی بازسازی جمجمه شانیدر زی را که نسبتا بلافاصله پس از مرگ له شده بود، به عنوان یک «پازل سه بعدی با حساسیت بالا» توصیف کرد.

 

استخوان‌های فسیل شده در بلوک‌های کوچکی از رسوبات غار برداشته شده و در فویل پیچیده شدند و محققان آن‌ها را برای تجزیه و تحلیل به دانشگاه کمبریج فرستادند.

 

در آزمایشگاه کمبریج، محققان از هر بلوک میکرو سی‌تی اسکن گرفتند و از اسکن‌ها برای هدایت استخراج قطعات استخوانی استفاده کردند. دکتر لوسیا لوپز پولین (Lucía López-Polín)، همکار پومروی، محافظ باستان شناسی از موسسه کاتالان برای دیرینه اکولوژی انسانی و تکامل اجتماعی در اسپانیا، بیش از ۲۰۰ تکه جمجمه را با چشم کنار هم قرار داد تا آن را به شکل اولیه خود بازگرداند.

این گروه جمجمه بازسازی شده را اسکن و پرینت سه بعدی کردند، که پایه و اساس سر بازسازی شده‌ای را شکل داد که توسط دیرینه هنرمندان دوقلوی دانمارکی، آدری و آلفونس کنیس (Adrie and Alfons Kennis)، لایه‌هایی از ماهیچه و پوست روی آن قرار بگیرد.

منبع: خبرگزاری ایسنا